Ludovico Einaudi, de Italiaanse pianist die een ster werd van de “achtergrondmuziek”

Dit is het verhaal van een man die verstrikt raakt in zijn oudste vijand: de zwaartekracht. Dankzij zijn muziek maakte Ludovico Einaudi zich los van de politieke en familiale zwaartekracht die de Piëmont van zijn jeugd teisterde. Maar terwijl zijn stukken het publiek verleidden, moest de componist andere zwaartepunten trotseren – die onvermijdelijk met succes gepaard gaan. Op 69-jarige leeftijd speelt hij op het monsterpodium van de La Défense Arena in Parijs, een paar maanden nadat hij – als we het alleen over de regio Parijs hebben – een Accor Arena en twee Seine Musicale-zalen heeft uitverkocht. Wat is er in deze immense arena's nog over van het jeugdige enthousiasme dat hem ertoe bracht de Einaudi, een van de meest respectabele families van het schiereiland, de rug toe te keren?

De muzikant verwelkomt ons in de heuvels rond zijn familiebolwerk Dogliani. Een stadje van amper 5000 inwoners, 75 kilometer ten zuiden van Turijn, de metropool waar hij opgroeide en nog steeds woont. Zijn landhuis kijkt uit over een landschap van typisch Piemontese zachtheid en rondheid: een paar gehuchten, bewaakt door eeuwenoude klokkentorens, leunen tegen heuvels bedekt met eindeloze bossen en wijngaarden. Dit is waar Ludovico Einaudi als kind zijn vakanties doorbracht. Hier vestigde hij jaren later zijn opnamestudio. "Mijn partner Paola en ik hebben hem tijdens de pandemie gerenoveerd, met respect voor de eenvoud van de plek", zegt hij eenvoudig.

Je hebt nog 81,92% van dit artikel te lezen. De rest is gereserveerd voor abonnees.